Maupiti Island
| Producent | |
|---|---|
| Wydawca |
Lankhor |
| Reżyser |
Bruno Gourier |
| Artysta |
Dominique Sablons |
| Scenarzysta |
Sylvain Bruchon |
| Kompozytor |
André Bescond |
| Data wydania |
1990 |
| Gatunek | |
| Tryby gry | |
| Język | |
| Wymagania sprzętowe | |
| Platforma | |
| Poprzednia gra w serii |
Le Manoir de Mortevielle (1987) |
Maupiti Island – komputerowa gra przygodowa w reżyserii Bruno Gouriera, Jean-Luca Langlois i Christiana Droina, wyprodukowana i wydana w 1990 roku przez francuską wytwórnię Lankhor. Maupiti Island, powstała na podstawie scenariusza Sylvaina Bruchona, jest kontynuacją losów prywatnego detektywa Jerôme’a Lange’a, bohatera gry Le Manoir de Mortevielle.
Fabuła
[edytuj | edytuj kod]Akcja Maupiti Island dzieje się po wydarzeniach z Le Manoir de Mortevielle. Jerôme Lange przybywa do atolu Maupiti, gdzie dowiaduje się, że tajemnicza „dama w czerni” porwała mieszkankę atolu Marię[1]. Zadaniem Lange’a jest odnalezienie Marii. W międzyczasie detektyw zaznajamia się z populacją atolu: żeglarzami Bobem, Antonem, Bruce’em, Royem oraz Chrisem; a także tamtejszymi prostytutkami – Maguy, Sue oraz marksistką Anitą[2]. Jak się okazuje, w miarę rozwoju akcji dochodzi do serii morderstw popełnianych przez Roya. Przyjaciółka Marii, Lucie, zostaje zamordowana. Ten sam los spotyka tubylca Juste’a oraz Chrisa. Ten ostatni zdążył odkryć prawdziwą tożsamość „damy w czerni” – byłej nazistki, która zajmuje się handlem żywym towarem[3]. Gra kończy się w momencie, gdy Lange odnajduje ukryty na atolu skarb, do którego zdobycia dążą również „dama w czerni” oraz jej partner Roy. W zakończeniu okazuje się, że „damą w czerni” jest sama Marie[1].
Produkcja
[edytuj | edytuj kod]Maupiti Island została wyprodukowana przez francuskie studio Lankhor. Reżyserami (a jednocześnie programistami) gry byli Bruno Gourier, Jean-Luc Langlois oraz Christian Droin. Projekt i scenariusz gry opracował Sylvain Bruchon, natomiast za szczegółowe ilustracje do gry odpowiadał Dominique Sablons. Muzykę do gry, utrzymaną w stylistyce retro, skomponował André Bescond[4][5]. Gra ukazała się w 1990 roku, a w 2018 roku studio Cup of Game rozpoczęło trwające prace nad remakiem Maupiti Island[6].
Odbiór
[edytuj | edytuj kod]Podobnie jak Le Manoir de Mortevielle, Maupiti Island odniosła we Francji wielki sukces artystyczny. Publicysta pisma „Joystick” chwalił Maupiti Island za „solidny scenariusz” oraz „znakomitą realizację”[7]. Jean Delaite z „Géneration 4” szczególną uwagę poświęcił syntezatorowi mowy, który pozwalał odczytywać wypowiedzi bohaterów tak jak w przypadku Mortevielle[8]. Maupiti Island została też laureatem nagrody Tilt d’Or 1990 za najlepszą grę przygodową oraz uhonorowana wyróżnieniem 4 d’Or za najlepszą reżyserię[9].
Maupiti Island była odczytywana jako przykład zjawiska „mody retro” [la modé retro] we francuskich grach komputerowych przełomu 80. i 90. XX wieku. Zjawisko to polegało jednocześnie na nostalgii za dawnymi czasami i historycznym rewizjonizmie. W przypadku Maupiti Island ów rewizjonizm polegał na podkreśleniu dalekosiężnego wpływu II wojny światowej (Marie brała udział w Zagładzie Żydów) oraz kolonializmu (morderstwo tubylca Juste’a)[10]. Francuski krytyk Thomas Ribault uznał zwłaszcza wersję Maupiti Island na Amigę za „arcydzieło”[11].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Jankowski 2019 ↓, s. 30.
- ↑ Jankowski 2019 ↓, s. 32.
- ↑ Jankowski 2019 ↓, s. 32–33.
- ↑ Jankowski 2019 ↓, s. 29.
- ↑ Maupiti Island – Crédits [online], Abandonware France [dostęp 2022-10-01] (fr.).
- ↑ Frédéric Gechter, Le remake de Maupiti Island se rappelle à notre bon souvenir [online], ROM Game, 21 maja 2021 [dostęp 2022-10-01] (fr.).
- ↑ Artemus, Maupiti Island, „Joystick”, marzec 1990, s. 118 (fr.).
- ↑ Jean Delaite, Maupiti Island, „Génération 4”, kwiecień 1990, s. 48–49 (fr.).
- ↑ Maupiti Island – Récompenses [online], Abandonware France [dostęp 2022-10-01] (fr.).
- ↑ Jankowski 2021 ↓.
- ↑ Ribault 2019 ↓, rozdz. Introduction.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Filip Jankowski, Rozrachunek z przeszłością historyczną Francji na przykładzie gier Lankhoru, „Replay. The Polish Journal of Game Studies”, 6 (1), 2019, s. 27–36, DOI: 10.18778/2391-8551.06.02 [dostęp 2022-10-01] (pol.).
- Filip Jankowski, La mode rétro: French mystery games – Between nostalgia and historical revisionism (1986-91), „Journal of Gaming & Virtual Worlds”, 13 (1), 2021, s. 41–53, DOI: 10.1386/jgvw_00027_1 [dostęp 2022-10-01].
- Thomas Ribault, Épopée: Tales from French Game Developers, New Jersey: Hardcore Gaming 101, 2019, ISBN 978-1-79824-496-8.